Գառնիկ Սմբատյան, Նորավանի գյուղապետարանի աշխատակազմի ղեկավար
ԱԺ պատգամավոր Էդուարդ Անդրեասյանը Արմավիրի և հարակից մոտ 15 գյուղերի խմելու ջրի խնդիրը հարց ու պատասխանի ժամանակ առաջադրել է Տարածքային կառավարման և զարգացման նախարար Սուրեն Պապիկյանին, ով խոստացել է հարցն ուսումնասիրել։
Օրինակի համար դիտարկենք Գերմանիայի և Ռուսաստանի Դաշնության չափորոշիչները, որը, կարելի է ասել, նաև Հայաստանինն է:
Արմավիր քաղաքին մատակարարվող ջրի կոշտությունը հասնում է մինչև 11 մմոլ/լ-ի, որը, նույնիսկ հայկական չափորոշիչներով, կոշտ ջուր է համարվում։ Այս խնդիրը կարգավորել է մեկ այլ փաստաթուղթ, ըստ որի՝ մարզի Պետական հիգիենիկ և հակահամաճարակային տեսչությունն իրավասու է խմելու ջրի կոշտությունը թույլատրել մինչև 11,0 մմոլ/լ: Այսօր չկա վերը նշված կառույցը, չկա նաև երբեմնի ՀՀ գլխավոր համաճարակաբանը, սակայն փաստաթղթի զորությամբ արմավիրցիներին և հարակից գյուղերին, ներառյալ՝ Մեծամոր քաղաքին, մատակարարվում է կոշտ խմելու ջուր։
Այստեղ ամեն ինչ կանոնակարգված է. կա խողովակ՝ փականով, իսկ փականը կոկիկ փակված է կողպեքով։ 1500 դրամ վճարելուց հետո բանալին տրվում է վարորդին, ով, ցիստեռնը ջրով լիցքավորելուց հետո, նորից փակում է և բանալին հանձնում «տիրոջը»։ «Տիրոջը» ոչ մի կերպ չկարողացանք հանդիպել։ Վարորդները «տիրոջը» հեռախոսազանգի միջոցով զգուշացրեցին և «տերն» անհետացավ։
Վարորդները պետք է լռեն, լրագրողների հարցերին պատասխանել չի կարելի, չգիտեն ինչքա՞ն ջուր են վաճառում օրական, ո՞ւմ ավտոմեքենան են օգտագործում ջուր վաճառելու համար, քանի՞ դրամով են վաճառում և ո՞ր թաղամասերում են վաճառում։ Չգիտեն նաև՝ ո՞ւմ են վճարում ջրի դիմաց, ինչպե՞ս է սահմանվել 1500 դրամ սակագինը մեկ ցիստեռնի համար և ինչո՞ւ վճարի դիմաց կտրոն չեն ստանում։ Գիտեն նաև նկարահանումներն արգելելու ձևը: Եթե «մի նկարի» նկատողությանը չես ենթարկվում, ապա քաղաքացին զրկվում է ջուր առնելու հնարավորությունից, մեքենան հեռանում է և դադարեցնում ջրի վաճառքը։