Խնդիրը կայանում է նրանում, որ տնտեսվարողներն օգտվելով տեսչական մարմինների անգործությունից, գյուղացիական տնտեսություններին զրկում են ապրուստի միակ միջոցից։ Արգավանդցիների խոսքով, տնտեսվարողներն իրենց կողմից նախապես մշակված ծրագրով, շուկայականից բարձր գնով, իրենց ընտրած տարածքից հողակտոր են գնում և դարձնում հանքավայր։ Որոշ ժամանակ անց, նոր հանքավայրի հարևանությամբ հողատարածքները ջրազրկվում են և դառնում գյուղատնտեսական աշխատանքների համար անպիտան։ Այդ ժամանակ է, որ մեկնարկում է իրենց ծրագրի հիմնական փուլը և սկսում են ջրազրկված հողակտորները գնել կադաստրային արժեքից զգալիորեն ցածր գներով։
Ստեղծված իրավիճակում գյուղացին ոչ մի ելք չի ունենում, քան համաձայնվել առաջարկված գնի հետ, իսկ ով կտրականապես հրաժարվում է իր վերջին ապրուստի միջոցը կորցնել, մնում է դատարկաձեռն։