ԾՐԱԳՐԻ ԲՈՒՍԱԲՈՒԾՈՒԹՅԱՆ ՀԵՏ ՀԱՄԱՊԱՏԱՍԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ
Ծրագրում բառ անգամ չի ասվում, թե որտեղից պետք է գյուղացին ձեռք բերի տնկիները: Կարելի է միայն ենթադրել, որ պետք է արտերկրից ներկրել։ Նման ենթադրություն կատարեց նաև Արմավիրի մարզի Ծիածան համայնքում 22 հեկտար ընկույզի ինտենսիվ այգի հիմնող Մ.Հովհաննիսյանը։Այգու հիմնման օրից 7 տարի է անցել: Ըստ արտերկրից ներմուծած տնկիների տեխնիկական պայմանների, չորրորդ-հինգերորդ տարում տնտեսությունը պետք է բերք հավաքեր, սակայն այսօր ընկուզենիներին նայելով կարելի է հաստատ ասել, որ 7 տարի հետո էլ այս ծառերը բերք չեն տա։ Խնդիրը կայանում է նրանում, որ տնկիները չեն հարմարվել հողին ու տեղի բնակլիմայական պայմաններին: Ստեղծված իրավիճակում կարելի է մեղադրել այգետիրոջը, ով հաշվի չի առել ռիսկերը, իսկ ինտենսիվ այգիների հիմնման համար ռիսկերն ավելի քան բավարար են՝ սկսած հողի բաղադրությունից մինչև կլիմա և օդի հարաբերական խոնավություն։
Արմավիրի մարզի Բամբակաշատ համայնքի բնակիչ Հրաչյա Հարությունյանը 2016 թվականին Իտալիայից ներկրված ծիրանենու տնկիներով մեկ հեկտար հողատարածքի վրա հիմնեց ծիրանի այգի։ Այգեգործության բնագավառի գիտակը, հաշվի առնելով շատերի ձախողված փորձը, իտալական ծիրանի արմատակալի վրա պատվաստեց հայկական ծիրանի տեսակներ և 2019 թվականին 5 տոննա բերք ստացավ։ 2020 թվականին ստացավ 13 տոննա ծիրան։ Հրաչյայի մեկնաբանությամբ, հաջորդ տարի 5 տարեկան այգուց 20-25 տոննա բերք է ակնկալում։
Համային առումով ստացված ծիրանը զիջում է մեր ավանդականին, սակայն ապրանքային տեսքով ու ամրությամբ, ինչը կարևոր է ճանապարհ տանելու համար, գերազանցում է ավանդականին։
ԳՅՈՒՂԱՑՈՒ ԶԳՈՒՇՈՒԹՅՈՒՆՆ ԱՐԴԱՐԱՑՎԱԾ Է